Kornelis, een heel leven op zee en dan nog een dochter

Kornelis Folkerts (Kees) de Boer (1886-1964), oudste zoon van Folkert Kornelis de Boer en Pietrik Opts Wilman, had een bijzonder leven, een leven als zeeman. Reeds op achtjarige (!) leeftijd ging hij naar zee. En tot zijn 69-ste levensjaar (!) bevoer hij alle wereldzeeën, ook tijdens de twee wereldoorlogen. Toen Kornelis uiteindelijk definitief neerstreek in Vlaardingen, trouwde hij (in 1955) tenslotte nog en kreeg een jaar later, op z’n zeventigste (!), nog een dochter: Kornelia. De vrouw, met wie hij in de echt werd verbonden was Margaretha (Christinus) (Gree) van Buuren (1912-1984), verre telg uit het (adellijke en koninklijke) geslacht Van Buuren.

Toen Kornelis, die Kees werd genoemd, zoals bijna alle Kornelissen in de familie, acht jaar was geworden, moest hij al gaan werken. Vader Folkert had een ongeluk gehad en er moest brood op de plank komen. De oudste zoon moest dus meehelpen aan de gezinsinkomsten. Kornelis (Kees) kon van zijn vader en moeder kiezen: bij de boer werken of naar zee. Hij koos voor het laatste, en die beslissing werd bepalend voor zijn hele verdere leven.De allereerste vaart van de kleine Kees (omstreeks 1894) ging helemaal naar Noord-Amerika (de Verenigde Staten). In dit verre land was hij, zo jong als hij was, nog getuige van een gevecht tussen kolonisten en indianen.
In de jaren daarna werkte Kees afwisselend op zee en de vaste wal. Wanneer hij weer eens aan land was, ging hij aanvankelijk naar het gezin van zijn ouders in Groningen en stak daar ook de handen uit de mouwen. Op zee deed Kees van alles en nog wat en zijn beroepen variërden dan ook van maatje, matroos, scheepskok tot bootsman. En hij kwam overal, van Afrika tot Zuid-Amerika. In de tijd, dat Kees niet op zee was, hielp hij ook nog mee bij het afsluiten (dichten) van de Afsluitdijk, waarbij met schepen en vrachtwagens basaltblokken werden afgezonken. (N.B. Het toeval wilde, dat een heel ander familielid, Jacob Haitsma, getrouwd met Etje de Boer, met zijn beurtschip de allerlaatste was, die nog door het gat van de Afsluitdijk voer, voordat deze Kees de Boer en ander werkers het gat dicht maakten.
Toen het werk aan de Afsluitdijk klaar was, zocht Kees de zee weer op. Op het moment dat de Tweede Wereldoorlog uitbrak was hij 54 jaar oud. In de oorlogsjaren bleef Kees varen, maar dat werd steeds hachelijker. Tot drie keer toe werd het schip, waar hij op voer, door Duitsers getorpeteerd. Rond 1942 vond hij het daarom te gevaarlijk op zee en bleef vervolgens enige tijd aan wal.
Vanaf 1930 had zeeman Kees de Boer een postadres in Rotterdam en later werd dat, in de perioden dat hij niet voer, ook zijn kostadres. In de oorlogsjaren was hij ook zeer on-dernemend. Te voet (!) ging hij van Rotterdam naar de familie in Groningen, waar hij vervolgens een handkar regelde en her en der voedsel vergaarde. Met de met voedsel beladen kar liep (!) Kees (in een week) weer helemaal terug naar Rotterdam en had het ge-zin, waar hij verbleef, weer voor enige tijd te eten.Ook hielp Kees de Boer nog Joodse mensen en neergeschoten parachutisten het land uitsmokkelen, naar het vrije deel van Frankrijk. Ook dat gebeurde geheel te voet, via Zuid-Limburg, dwars door België en het bezette deel van Frankrijk heen. En soms werd daar-bij wel eens met een boerenkar gereisd.

Toen de Tweede Wereldoorlog was afgelopen, ging Kees nog enige tijd naar Groningen, om er de familie te helpen. Daarna ging hij weer varen, zoals altijd op de wilde vaart. In 1949 werd zijn post- en kostadres Emaus 44 in Vlaardingen. Dat was het adres van Margaretha (Christinus) van Buuren. Deze Margaretha, roepnaam Gree, was getrouwd ge-weest met Krijn Strijbos. Deze Krijn was een varensgezel van Kees de Boer en ze kenden elkaar al van voor de Tweede Wereldoorlog. Krijn Strijbos en Margaretha van Buuren waren al in de jaren dertig getrouwd en kregen drie kinderen: Arij (1933), Leentje (1935) en Christinus (1937) Strijbos. De vader bleek zijn vrouw niet trouw en direct na de oorlog werd dan ook de echtscheiding uitgesproken. In het huis van de gescheiden Margaretha (Gree) en haar drie kinderen had zeeman Kees de Boer dus zijn waladres. En zo gebeurde het vele jaren later, in 1955, dat Kees de Boer en de 26 jaar jongere Gree van Buuren het wel met elkaar zagen zitten en in het huwelijksbootje stapten. Kees was op dat moment 69 jaar oud en had het varen kort tevoren vaarwel gezegd. Een jaar later werd uit dit huwelijk een dochter geboren, Kornelia, roepnaam Korrie. De pasgeboren Korrie had een vader van 70 jaar oud en ze maakte hem nog acht jaar mee. Thans herinnert ze zich nog de vele verhalen van vaders zeereizen en avonturen op de vaste wal. In 1964 overleed Kornelis, alias Kees de Boer op 78-jarige leeftijd en twintig jaar later stierf ook zijn vrouw Margaretha (Gree) van Buuren. Zij was toen 71 jaar oud.

terug naar 'delen uit het DE BOER-boek':